Wyjście pierwsze demonstruje natychmiastową gotowość petenta do wykonywania poleceń przełożonych. Cóż się jednak stanie, jeśli w wyniku otwarcia okna przełożony się przeziębi? W odróżnieniu od sytuacji, kiedy się nie przeziębi, a więc od sytuacji, w której przełożony bardzo szybko zapomni, że to on właśnie dał petentowi polecenie otwarcia okna i że to właśnie petent, natychmiast, bez żadnych wahań, zareagował na jego prośbę, kiedy się przeziębi, na pewno zapamięta, że przeziębił się, ponieważ to właśnie petent, i to z przyczyn, które już niezupełnie dobrze sobie przypomina, otworzył okno, stając się bezpośrednim sprawcą jego choroby. Ta realna perspektywa podpowiada petentowi w sposób oczywisty, którą drogę ma wybrać. Jeśli, na zebraniu petent otrzyma kartkę od kolegi, że szef prosi o otwarcie okna, ponieważ jest duszno, petent ma do wyboru trzy wyjścia: wstać i otworzyć okno, kartkę od kolegi niszcząc wstać i otworzyć okno, kartkę od kolegi adresując do szefa z komentarzem mówiącym o tym, że: petent otworzył okno wypełniając jedynie polecenie szefa trudno nie zauważyć, że nawet w tak błahej sprawie jak otwarcie okna, kiedy jest duszno, kolega, który przysłał tę kartkę z prośbą szefa, niezdolny jest sam wykonać polecenia okna nie otwierać, natomiast kartkę od kolegi starannie przechować.
