Nawet jeśli spokojny flegmatyk podejmie się roli przywódcy, często rezygnuje z niej, zanim zostanie zauważony przez innych. Nie chce nikogo rozczarować i z całą pewnością nie chce zrobić z siebie głupca. Zapytałam młodego chłopaka o jego dziewczynę, spokojnego flegmatyka: „Co ci się w niej najbardziej podoba?” Pomyślał przez chwilę i rzekł: „Chyba wszystko, bo nie ma nic takiego, co rzucałoby się szczególnie w oczy”. To proste stwierdzenie oddaje istotę temperamentu spokojnego flegmatyka: nie ma w nim nic szczególnego, co rzucałoby się w oczy, ale jest tak łagodnym i miłym w obejściu człowiekiem, że chce się przebywać w jego towarzystwie. Nigdy nie jest zarozumiały i nie ma o sobie wielkiego mniemania. Pewien mężczyzna, spokojny flegmatyk, powiedział: „Myślę, że jestem przeciętną osobą”. Inny westchnął z niedowierzaniem: „Jestem po prostu zdumiony, gdy ludzie okazują mi sympatię”. Właśnie pokora i łagodność spokojnych flegmatyków sprawiają, że przebywanie z nimi jest tak przyjemne; wskazują one ludziom o innych temperamentach wartości, nad którymi warto pracować w dążeniu do świętości.
