Petent najłatwiej zdobywa przychylność referenta, jeśli udowodni mu, że sam może być referentem w sprawach, w których referent jest petentem. Stąd też stojąc z podaniem w ręku przed referentem petent nie usiłuje stworzyć atmosfery, iż żadne inne sprawy poza jego podaniem na świecie nie istnieją, nie stara się wmawiać referentowi, że tylko on coś może, nie daje mu wreszcie do zrozumienia, że kiedy sprawa jego zostanie załatwiona, nigdy nie zechce więcej oglądać referenta. Petent, który pragnie zdobyć przychylność referenta, dyskretnie kładzie podanie na biurku, po czym natychmiast zmienia się w referenta, wyraża gotowość by wysłuchać sprawy petenta.
Jeśli referent zdradza objawy nieśmiałości, petent ośmiela go do podjęcia interesującego referenta tematu uwagami w rodzaju: „Nie zazdroszczę panu tej roboty, i to na pewno nie za największe pieniądze” albo: „Podziwiam zawsze takich ludzi jak pan, którym chce się użerać z interesantami”. Zachęcony tego typu uwagami nawet najbardziej nieśmiały referent zaczyna się po pewnym czasie zwierzać ze swoich kłopotów. Petent zobowiązany jest wysłuchać wszystkich żalów re ferenta. Przerywanie mu uwagami: „Co mi pan będziesz głowę swoimi sprawami zawracać” albo jeszcze brutalniej pytaniami w rodzaju: „Kto tu właściwie do kogo przyszedł ze sprawą?” — jest nie tylko w najwyższym stopniu nietaktowne, ale na dodatek jeszcze przesądza sprawę podania, z którym petent przyszedł. W trakcie zwierzeń referenta, petent zobowiązany jest zastanowić się, w jaki sposób mógłby — przynajmniej częściowo — kłopoty referenta zmniejszyć.
