Jest spokojny, mało wymagający i lubi samotność. Od początku podporządkowuje się rozkładowi dnia i najlepiej czuje się pod opieką zorganizowanych rodziców. Przeszkadza mu hałas i zamieszanie, źle znosi ciągłe zmiany miejsca i naruszanie ustalonego toku zajęć. Adoptując naszego syna Freda, nie mieliśmy pojęcia o temperamentach i nie rozpoznaliśmy jego natury perfekcyjnego melancholika. Kurator powiedział nam, że Fred jest poważnym dzieckiem, prawie nigdy się nie uśmiecha i mając zaledwie trzy miesiące badawczo obserwował każdą pojawiającą się w pobliżu osobę. Te cechy przetrwały w nim do dziś. Jako nastolatek był poważny, odpowiedzialny i często denerwowała go lekkomyślność Marity. Dla niego życie wcale nie jest zabawne, szczególnie rano. Przebywa w swym własnym świecie analizując swe wnętrze, a życie w rodzinie silnych ekstrawertyków nie zmieniło typu jego temperamentu. Jako człowiek dorosły perfekcyjny melancholik często oddaje się rozmyślaniom. Poważnie traktuje wytyczone cele, przywiązuje wagę do porządku, zorganizowania, wysoko ceni piękno i inteligencję. Nie lubi natychmiastowych działań podyktowanych emocjami, ale obmyśla możliwie najlepszy życiowy plan.
