W dobrym tonie jest zakończyć podanie, bez względu na jego rozmiar i treść, opisem pretekstu, który skłania petenta do napisania tego podania. W jeszcze lepszym tonie jest, jeśli pretekst ten nie leży w kompetencji urzędnika, do którego petent składa podanie.
Podanie musi mieć szeroki margines Oczekujesz tolerancji — bądź sam tolerancyjny. Petent nie zapisuje więc gęsto całych stron papieru podaniowego, tylko zostawia na każdej stronie szeroki margines, aby i ci, którzy jego podanie będą czytać, mogli sobie na nim również coś popisać lub porysować. Pismo Jeśli przypadkiem petent nie ma okazji wydrukować swojego podania dużą, ładną czcionką na papierze kredowym, co znakomicie uprzyjemnia jego lekturę, pisze swoje podanie co najmniej na maszynie. Ręcznie pisane podania są tylko wtedy mile czytane, jeśli zawierają prośbę o zwolnienie z pracy ubiegające o jeden dzień wymówienie. Treść Treść podania winna być ściśle uzależniona od tego, kto jest jego odbiorcą. Jeśli jest nim na przykład młodziutka urzędniczka — petent pisze podanie o treści sentymentalnej. Jeśli jest nim na przykład stary kawaler — petent pisze podanie o treści męsko-przygodo- wej. Jeśli jest nim na przykład zahukany ojciec rodziny — petent pisze podanie o treści sensacyjnej, pozwalające zapomnieć referentowi chociaż na chwilę o własnym domu itd. itd. Kierując się tymi zasadami, petent nigdy nie pisze podania na ślepo, podania w ogóle, ale zawsze —■ jak każdy piszący — najpierw poznaje czytelnika swojego podania, a dopiero potem siada do pisania stosownej dla niego lektury.
