On wygląda na przygnębionego, a ona mówi: „Jeśli tak wyglądasz, kiedy jesteś szczęśliwy, jaką masz minę, gdy jesteś smutny. W przypadku perfekcyjnych melancholików czasami trudno odróżnić, kiedy są szczęśliwi, a kiedy smutni, ponieważ nigdy nie chcą zbytnio czymś się ekscytować w przekonaniu, że życie w większości jest poważne – jeśli wręcz nie przygnębiające. Perfekcyjnego melanćholika razi hałaśliwy, manipulujący energiczny choleryk, ale nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo sam uzależnia otoczenie od swoich nastrojów. Gdy inni zorientują się, co wpływa na pogorszenie jego nastroju, próbują wszystkiego, aby uchronić go przed kryzysem. Ta pełna napięcia relacja jest w najlepszym razie trudna i ludzie zaczynają unikać kontaktów, jeśli to możliwe. Skoro wy, którzy macie temperament perfekcyjnego melancholika, uświadomicie sobie, co się dzieje z waszymi nastrojami, będziecie mogli zacząć to poprawiać. Tak jak towarzyski sangwinik powinien zmusić się do porządku, tak ty masz wykrzesać z siebie radosny nastrój. Wyłożyłam kiedyś tę zasadę swojemu synowi, lecz on zaprotestował: „Ale ja nie czuję radości”. „Nie masz czuć się radosny – odpowiedziałam. – Po prostu masz taki być. Wolałabym doświadczać raczej sztucznej radości niż prawdziwej depresji”.
